urodzony: 12 czerwca 1902 r., Błonie (obecnie Krośniewice, pow. Kutno, woj. łódzkie, Polska)
zmarł: 7 lipca 1995 r., Nowy Jork, USA
pochowany: Our Lady of Czestochowa Cemetery w Doylestown, Pennsylvania, USA
rodzina: ojciec – Albert, matka – Elżbieta z domu Tauchert
odznaczenia: Krzyż Virtuti Militari, Krzyż Monte Cassino (nr legit. 32362), odznaczenia polskie i brytyjskie z II wojny światowej
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Najmłodszy z braci Andersów. Oficer artylerii Wojska Polskiego, przedwojenny kapitan (z 1933 roku). W 1918 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Mińska Litewskiego. Od września 1919 roku w Korpusie Kadetów Nr 2 w Modlinie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku w szeregach 15 Pułku Ułanów, a w maju 1921 roku w III Powstaniu Śląskim. Po ukończeniu nauki 25 czerwca 1922 roku zdał egzamin maturalny i otrzymał świadectwo dojrzałości. Kontynuował następnie naukę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień podporucznika artylerii 1 lipca 1923 roku z przydziałem do 29 Pułku Artylerii Lekkiej. 1 lipca 1925 roku został awansowany na stopień porucznika. Przeniesiony do 11 Dywizji Artylerii Konnej. W latach 1931-1934 był instruktorem w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Awansowany do stopnia kapitana artylerii 1 stycznia 1934 roku. Następnie służył w 4 Dywizjonie Artylerii Konnej w Suwałkach na stanowisku adiutanta.
W szeregach 4 Dywizjonu Artylerii Konnej w Suwałkach brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Uczestniczył w walkach z Niemcami na szlaku bojowym prowadzącym od Suwałk na Lubelszczyznę: jego dywizjon wszedł w skład Brygady Kawalerii „Edward”. Uczestnik bitwy pod Kockiem. Po zakończeniu kampanii wrześniowej uniknął niewoli. Przedostał się do Francji i tam służył w Wojsku Polskim.
Służba wojskowa w 2 Korpusie : W czasie II wojny światowej został przeniesiony do 2 Korpusu Polskiego, z którym przebył cały szlak bojowy kampanii włoskiej. Uczestnik m.in.: bitwy o Monte Cassino, bitwy o Ankonę, walk w Apeninach oraz zdobycia Bolonii. W 2 Korpusie pod nr. ewidencyjnym 1902/30. Do lipca 1945 r. był (w stopniu majora, a następnie podpułkownika) zastępcą dowódcy 7 Pułku Artylerii Konnej 2 Grupy Artylerii 2 Korpusu, a następnie od tego miesiąca aż do rozformowania jego dowódcą.
Losy powojenne: Po wojnie wraz z 2 Korpusem Polskim znalazł się w Wielkiej Brytanii, skąd zdemobilizowany wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 7 lipca 1995 r. w Nowym Jorku.
autor: Aneta Hoffmann, Warszawa, Polska
