urodzony: 1874 r., Mińsk Białoruski

zmarł: 23 lutego 1960 r., Warszawa, Polska

pochowany: cmentarz Stare Powązki w Warszawie – kwatera 196-5-22

odznaczenia: polskie – Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944 r., nr 8536), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1932 r.), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Monte Cassino; francuskie – Oficer Orderu Legii Honorowej; rosyjskie = Krzyż św. Jerzego; brytyjskie – Krzyż Wybitnej Służby

Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Ojciec Bolesława Szareckiego był polskim kolejarzem. Bolesław w 1904 r. ukończył Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Charkowskiego. W tym samym roku został powołany do armii carskiej i skierowany na front rosyjsko-japoński, pełniąc obowiązki chirurga w pociągu sanitarnym. Następnie podjął pracę w klinice chirurgicznej Uniwersytetu w Charkowie, gdzie się doktoryzował i habilitował.
W czasie I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i pełnił obowiązki chirurga-konsultanta Czerwonego Krzyża.
W 1919 r. powrócił do Polski i został powołany do Wojska Polskiego. Objął stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego w 1 Szpitalu Okręgowym, a następnie w Głównym Szpitalu Wojskowym. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. współorganizował zabezpieczenie medyczne działań bojowych.
Został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. W tej randze w 1933 r. przeszedł w stan spoczynku. W sierpniu 1939 r. na własną prośbę został zmobilizowany.

Po wybuchu II wojny światowej, w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił obowiązki chirurga w 104 Szpitalu Wojennym. Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów 17.09.1939 r. w Trembowli (woj. tarnopolskie). Przetrzymywany początkowo w Kozielsku, w 1940 r. został przewieziony najpierw do obozu jenieckiego w Juchnowie, a od 18.06.1940 r. do tzw. „amnestii” 1941 r. – w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu.

Służba wojskowa 2 Korpusu : W 1941 r. wstąpił do organizowanej na terenie ZSRR przez gen. Andersa Armii Polskiej i został mianowany generałem brygady oraz szefem Służby Zdrowia Armii. Wraz z Armią przetransportowany na Bliski Wschód, gdzie po przeformowaniu jej na 2 Korpus Polski został jego Naczelnym Chirurgiem i Inspektorem Szpitalnictwa. Uczestnik kampanii włoskiej 2 Korpusu, m.in. jako chirurg/ miał wtedy 70 lat/ przez dwie doby operował i kierował pracą Głównego Punktu Opatrunkowego podczas najbardziej krwawych walk bitwy o Monte Cassino.

Losy powojenne: Bolesław Szarecki w listopadzie 1945 r. jako pierwszy generał Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie powrócił do Polski. W latach 1945-1949 pełnił funkcję zastępcy, a następnie szefa Departamentu Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej. W latach 1949-1957 piastował stanowisko Naczelnego Chirurga Wojska Polskiego. Gen.dyw. prof.dr n. med. Bolesław Szarecki był organizatorem wojskowej służby zdrowia w powojennym Wojsku Polskim, autorem kilku podręczników z zakresu chirurgii wojennej oraz szeregu prac z tej dziedziny. Zmarł w Warszawie w 1960 r. i został pochowany w rodzinnym grobie na Starych Powązkach w Warszawie.
W uznaniu jego zasług w 1975 r. nadano jego imię Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.

autor: Aneta Hoffmann, Warszawa, Polska