urodzona: 18 lipca 1898 r. we wsi Skole (pow. Stryj, woj. stanisławowskie, Polska)

zmarła: 21 maja 1980 r. w Londynie, Wielka Brytania

mąż: Józef Obertyński (zm. 1937); zawarli ślub we Lwowie w 1918 r.

Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Córka poetki Maryli Wolskiej oraz Wacława Wolskiego – pioniera polskiego przemysłu naftowego, założyciela gazety „Słowo Polskie” we Lwowie. To w tej gazecie zadebiutowała w 1924 r. jako poetka swym wierszem „Z pokłonem”. Mieszkała we Lwowie. Absolwentka Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. W latach 1933-1937 aktorska teatrów we Lwowie, autorka dramatów. Następnie poświęciła się jedynie twórczości literackiej – poezji. Była już przed II wojną światową uznawana za jedną  z najlepszych polskich poetek tamtego czasu. Wydawała swe tomiki wierszy.

Po wybuchu II wojny światowej w swym rodzinnym domu pod Lwowem opiekowała się uchodźcami, aż do zajęcia posiadłości i aresztowania Beaty Obertyńskiej przez Sowietów 21.07.1940 r. Więziona we Lwowie, Kijowie, Odessie, Chersoniu, Charkowie i Starobielsku na mocy wyroku sądu NKWD z 17.05.1941 r. została skazana na 5 lat łagru i osadzona w 1941 r. w Workucie. Wypuszczona z łagru na mocy Układu Sikorski – Majski przebyła wraz z innymi uchodźcami polskimi dramatyczną drogę na południe ZSRR, gdzie w lutym 1942 r. wstąpiła w Uzbekistanie do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR pod dowództwem gen. W. Andersa. Swe przeżycia z ZSRR opisała w książce „W domu niewoli” wydanej w Rzymie w 1946 r. pod pseudonimem Marta Rudzka.

Służba wojskowa :

W 2 Korpusie Beata Obertyńska pracowała początkowo jako pielęgniarka, a następnie jako żołnierz (w stopniu porucznika) Wydziału Oświaty 2 Korpusu. Przebyła cały szlak wojsk polskich od ZSRR przez Bliski Wschód aż do Włoch. Następnie w 1946 r. wraz z oddziałami polskimi dotarła do Wielkiej Brytanii.

Losy powojenne: Beata Obertyńska zdecydowała się pozostać na emigracji, gdyż jej rodzinne strony po roku 1945 zostały włączone do Związku Radzieckiego. Kontynuowała swą twórczość literacką, pisząc i publikując tomiki wierszy, powieści, a także szereg artykułów na łamach polskiej prasy emigracyjnej: „Dziennika Polskiego – Dziennika Żołnierza”, „Polski Walczącej”, „Orła Białego”. Laureatka emigracyjnych nagród literackich. Uznawana za najlepszą, polską poetkę emigracyjną. Uczestniczyła w szeregu wydarzeń artystycznych i patriotycznych Polaków w Wielkiej Brytanii. Do ukochanej Polski nigdy nie dane jej było już powrócić. Zmarła w Londynie w 1980 r. i została pochowana na cmentarzu Na Pęksowym Brzysku w Zakopanem.

autor: Aneta Hoffmann, Warszawa, Polska