urodzony: 10 maja 1895, Petersburg
zmarł: 23 marca 1976, Londyn
pochowany: Northwood, Wielka Brytania
wykształcenie: Wyższa Szkoła Wojenna
zawód: żołnierz zawodowy
stopień wojskowy: generał dywizji
odznaczenia: polskie – Order Virtuti Militari kl. IV i V, Order Polonia Restituta kl. I i IV, Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Po ukończeniu w 1913 r. gimnazjum rozpoczął studia w Petersburskim Instytucie Dróg i Komunikacji. W 1916 r. powołano go do rosyjskiej armii. W 1917 r. ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Petersburgu i został wysłany na front niemiecki.
Po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji w 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. W listopadzie 1918 r. Kopański rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Jako oficer 1 dywizjonu artylerii konnej (DAK) brał udział w walkach o Lwów. W kwietniu 1919 r. uczestniczył w wyprawie gen. Edwarda Rydza-Śmigłego na Wilno, w czasie której został ciężko ranny i stracił oko. Od września 1919 r. do października 1920 r. walczył na froncie bolszewickim w składzie 1 Dywizji Kawalerii gen. Juliusza Rómmla. Po zakończeniu działań wojennych w latach 1921-1923 kontynuował przerwane studia na Politechnice Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera dróg i mostów. W marcu 1923 r. powrócił do 1 DAK na stanowisko dowódcy baterii.
W kwietniu 1924 r. rozpoczął kurs dowódców dywizjonów w Szkole Artylerii w Toruniu. Po jego zakończeniu został wykładowcą balistyki i zastępcą dyrektora nauk w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W 1925 r. odbył półroczny staż w Fontainebleau we francuskiej Szkole Artylerii. W latach 1927-1929 kontynuował studia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu, zaś po powrocie do Polski pracował w Oddziale III (Operacyjnym) Sztabu Głównego w referacie obrony przeciwlotniczej. W maju 1930 r. objął funkcję dowódcy dywizjonu 6 Pułku Artylerii Ciężkiej we Lwowie. W czerwcu 1932 r. ponownie przeniesiony został do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu. Na początku 1935 r. został mianowany zastępcą dowódcy Broni Pancernych w Ministerstwie Spraw Wojskowych.
Od maja 1937 do września 1938 r. dowodził 1 Pułkiem Artylerii Motorowej w Stryju. Następnie skierowano go na sześciomiesięczny kurs doskonalący dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej. 13 marca 1939 r. Kopański został powołany na stanowisko szefa Oddziału III Sztabu Głównego. W tym czasie uzyskał awans na stopień pułkownika dyplomowanego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił funkcję szefa Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza. 18 września, dzień po sowieckiej agresji na Polskę, przekroczył granicę rumuńską. Od kwietnia 1940 r. był organizatorem i dowódcą Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich najpierw w Syrii, a następnie w Palestynie. W 1940 r. uzyskał awans na stopień generała brygady. Na czele Brygady od sierpnia do grudnia 1941 r. brał udział w heroicznej obronie Tobruku, a później w walkach pościgowych o Gazalę i Bardię. Na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej przebywał do lipca 1943 r.
Służba wojskowa w 2 Korpusie : We wrześniu 1942 r. objął dowództwo 3 Dywizji Strzelców Karpackich, której podstawę stanowiła dowodzona przez niego wcześniej Brygada. Po śmierci gen. Władysława Sikorskiego w katastrofie gibraltarskiej został mianowany szefem Sztabu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1944 r. uzyskał awans na stopień generała dywizji. Po zakończeniu wojny był Generalnym Inspektorem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (1947-1949). Za przynależność do wspomnianego korpusu został w 1946 r. pozbawiony przez władze komunistyczne w Polsce obywatelstwa polskiego.
Losy powojenne: Gen. Kopański zamieszkał pod Londynem. Do końca życia czynnie działał w środowisku kombatantów. W latach 1970-1972 był członkiem Rady Trzech. Pozostawił po sobie dwa tomy wspomnień: „Moja służba w Wojsku Polskim 1917-1939” (Londyn 1965) i „Wspomnienia wojenne 1939-1946” (Londyn 1961). Zmarł w Londynie 23 marca 1976 r. Pochowany został na cmentarzu Northwood.
Autor: Krzysztof Hoffmann, Polska
