urodzony: 15 listopada 1896, Borszczów (woj. tarnopolskie, Polska)
zmarł: 9 października 1980, Londyn (Wielka Brytania)
pochowany: Polski Cmentarz Wojenny na Monte Cassino
wykształcenie: Wyższa Szkoła Wojenna
zawód: żołnierz zawodowy
stopień wojskowy: generał brygady
odznaczenia: polskie – Order Virtuti Militari V, IV i III kl., Krzyż Walecznych (ośmiokrotnie), Krzyż Niepodległości, Polonia Restituta II i IV kl., Złot Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami. Uhonorowano go również zaszczytnymi orderami wojennymi państw sprzymierzonych.
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Bronisław Duch urodził się w 1896 r. w Borszczowie na Podolu. Szkołę średnią ukończył w Samborze, gdzie działał w skautingu polskim oraz w organizacji „Zarzewie” i polowych drużynach sokolich. Maturę uzyskał w 1914 r. Służbę wojskową rozpoczął w Legionie Wschodnim skąd trafił do 3 Pułku Piechoty Legionów wchodzącego w skład II Brygady Legionów, następnie znalazł się w Murmańsku. Tam od grudnia 1918 r. dowodził początkowo 1 kompanią Polskiego Samodzielnego Oddziału Murmańskiego w ramach interwencyjnych wojsk brytyjskich walczących z oddziałami Armii Czerwonej. W sierpniu 1919 r., w związku z wycofaniem wojsk brytyjskich, udał się wraz z całym Polskim Samodzielnym Oddziałem Murmańskim do Wielkiej Brytanii, gdzie w listopadzie 1919 r. został jego dowódcą. Do Polski wrócił przez Wielką Brytanię w 1919 r. Uczestnik wojny polsko – bolszewickiej 1920 r., po jej zakończeniu pozostał w wojsku. W 1926 r. został mianowany dowódcą batalionu Szkoły Piechoty dla Podoficerów w Bydgoszczy, jednocześnie otrzymywał kolejne stopnie oficerskie: majora (od 1 grudnia 1924 r.), podpułkownika (24 grudnia 1929 r.), pułkownika dyplomowanego (1938 r.).
Po wybuchu II wojny światowej płk dypl. Bronisław Duch był dowódcą piechoty dywizyjnej w 39 Rezerwowej Dywizji Piechoty. 26 września 1939 r. w nocy oddziały polskie rozpoczęły niszczenie broni i dokumentów przed kapitulacją. Pułkownik Duch uniknął niewoli i przedostał się do Francji, gdzie oddał się do dyspozycji tworzącego armię polską generała Władysława Sikorskiego, który w połowie stycznia 1940 r. wyznaczył go na dowódcę l Dywizji Grenadierów, która formowała się w obozie w Cóetąuidan. 5 maja 1940 r., pułkownik Duch otrzymał szlify generalskie (stopień generała brygady). Po klęsce Francji zdołał się ewakuować do Wielkiej Brytanii: w Londynie znalazł się w październiku 1940 r. Za bohaterską postawę l Dywizji Grenadierów oraz własne zasługi bojowe został odznaczony francuskim Croix de Guerre.
W Londynie gen. Duch pełnił funkcję generała do zleceń przy Naczelnym Wodzu. Generał Sikorski darzył go zaufaniem, doceniał jego umiejętności wojskowe, lojalność, honor, oddanie Ojczyźnie. Na polecenie Naczelnego Wodza gen. Duch w marcu 1941 r. poleciał z misją do Kanady, gdzie miał tworzyć Polskie Siły Zbrojne. Po powrocie do Londynu na własną prośbę objął dowództwo 1 Brygady Strzelców 1 Korpusu Polskiego w Szkocji, którą dowodził do lipca 1943 r.
Służba wojskowa : Pod koniec lipca objął w Palestynie stanowisko dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich (3DSK) wchodzącej w skład 2 Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa, z którą finalnie znalazł się na Półwyspie Apenińskim. Chrzest bojowy przeszli Karpatczycy pod Monte Cassino. Po dwóch dniach boju żołnierze gen. Ducha wdarli się do ruin klasztoru i zatknęli biało-czerwony sztandar.
Gen. Duch dowodził 3 DSK w kolejnych bitwach we Włoszech. Dywizja brała udział w działaniach nad rzeką Chienti, w wyzwalaniu Ankony, nad rzeką Metauro, w przełamywaniu silnie umocnionej linii Gotów, w Apeninach Emiliańskich. Karpatczycy walnie przyczynili się do wyzwolenia Monte Fortino, Monte Piano, sforsowania rzeki Senio i wyzwolenia Bolonii w kwietniu 1945 r. Kończąc wojnę gen. Duch był jednym z najbardziej doświadczonych dowódców liniowych Polskich Sił Zbrojnych. Należał do generałów okrytych chwałą bojową, powszechnie szanowanym i cenionym przez żołnierzy. 1 czerwca 1945 r. Bronisław Duch został mianowany generałem dywizji. Nadal dowodził Dywizją, gdy wchodziła w skład Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Gdy rozwiązywano PSZ, dołożył wiele starań, aby przygotować swoich żołnierzy do życia w cywilu. Dywizja organizowała różne kursy specjalistyczne, przygotowujące do podjęcia pracy poza wojskiem.
Losy powojenne: Po demobilizacji w 1947 r. przeniósł się do Londynu, gdzie utrzymywał się z wynajmu zakupionego wcześniej domu. Walnie przyczynił się do powstania Związku Karpatczyków i upamiętnienia czynu bojowego 3 DSK. Karpatczycy byli bardzo silnym środowiskiem kombatanckim, pieczołowicie kultywującym swoje tradycje, znaki bojowe i symbole. Generał Duch był także moralnie związany ze środowiskiem 1 Dywizji Grenadierów, z którą rozpoczął szlak bojowy na Zachodzie. Brał udział w uroczystościach upamiętniających działania bojowe obu dywizji. Był autorem kilku opracowań dotyczących walk w 1940 r. we Francji. W lutym 1980 r. został mianowany przez Prezydenta Raczyńskiego na stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Generał Bronisław Duch zmarł w Londynie 9 października 1980 r. Urna z jego prochami została złożona na polskim cmentarzu wojennym pod Monte Cassino, został pochowany wśród Karpatczyków.
