urodzony: 14 stycznia 1906 r., Warszawa, Polska
zmarł: 27 maja 1998 r., Opacz Borek (pow. Piaseczno, woj. mazowieckie, Polska)
pochowany: cmentarz Bródnowski w Warszawie – kwatera 11A-3-3
rodzina: ojciec – Józef, matka – Dominika z domu Stańczyk
żona: Zofia z domu Owsianko
odznaczenia: polskie – czterokrotnie Krzyż Walecznych
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: właściwie Emersajłów. Potomek polskich Tatarów. W latach 1915-1924 uczył się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie w 1924 r. uzyskał maturę. Od jesieni 1924 r. do 1926 r. studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie przerwał studia ze względów rodzinnych i wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty.
15 sierpnia 1929 r. został mianowany podporucznikiem. Wcielony do 32 Pułku Piechoty w Modlinie. W tym oddziale służył do 1938 r. Następnie został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty na stanowisko wykładowcy broni chemicznej.
W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył jako dowódca 4 kompanii strzeleckiej 114 Pułku Piechoty. Został ranny podczas bitwy pod Wyszkowem. Następnie walczył w obronie Wołynia (Grupa „Kowel”).
16 listopada 1939 r. został aresztowany przez Sowietów w czasie próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej. 24 grudnia 1939 r.-jesień 1940 r. przebywał w więzieniu w Nikołajewie nad Morzem Czarnym., by potem zostać zesłanym do miasta Imdiel, a stamtąd nad rzekę Sowę, gdzie jako zesłaniec pracował w lesie.
Służba wojskowa w 2 Korpusie : Po podpisaniu przez władze polskie Układu Sikorski-Majski z ZSRR, w listopadzie 1941 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR. Początkowo był komendantem kursu unitarnego Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty, a następnie został instruktorem i wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Armii. Od października 1943 r. przez rok przebywał wraz z oddziałami polskimi we Włoszech.
Dalsza służba w Wojsku Polskim: Po przeszkoleniu konspiracyjnym we Włoszech, ze specjalnością w dywersji, został zaprzysiężony 29.02.1944 r. i przeniesiony do Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza., gdzie pracował jako instruktor taktyki działań dywersyjnych.
Został zrzucony w Polsce w nocy z 16 na 17 października 1944 r. Z dniem zrzutu został mianowany na stopień majora i został przydzielony do Okręgu Łódź AK. W listopadzie został szefem sztabu tego okręgu, a równocześnie pełnił funkcję zastępcy komendanta okręgu Michała Stempkowskiego.
W marcu 1945 r. został aresztowany przez NKWD, a w maju 1945 r. przekazany w ręce Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi.
Losy powojenne: 24 sierpnia 1945 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Okręgowy w Łodzi na 10 lat więzienia. We wrześniu 1945 r. przewieziony do więzienia we Wronkach, skąd został zwolniony 30.10.1945 r. w wyniku amnestii i starań żony.
Zamieszkał w Warszawie. Był prześladowany przez UB, wzywany na przesłuchania do siedziby UB na Pradze, inwigilowany. Dyskryminowany przez UB nie mógł uzyskać pracy do 1954 r.
W 1954 r. został zatrudniony w urzędzie w Opaczy jako referent i sekretarz. Pracował tam do 1959 r. Później był zatrudniony w Spółdzielni Papierniczo-Poligraficznej w Warszawie na stanowisku technologa. W sierpniu 1975 r. przeszedł na emeryturę.
Aktywnie działał społecznie. W latach 1978-1982 był przewodniczącym Zespołu Historycznego Cichociemnych w Polsce. Uczestniczył w pracach środowiskowych żołnierzy Okręgu Łódzkiego Armii Krajowej. Należał do grona założycieli Światowego Związku Żołnierzy AK w 1989 r. W 1993 r. został mianowany podpułkownikiem. Zmarł w 1998 r. i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
Żona Zofia z d. Owsianko (ur.1903 r.) ps. „Irena” była nauczycielką, łączniczką AK; aresztowana przez NKWD w marcu 1945 r., więziona w obozie NKWD w Rembertowie, potem CWK Rawicz, skąd została zwolniona w październiku 1945 r.
autor: Aneta Hoffmann, Warszawa, Polska
