urodzona: 29 lipca 1925, Kowno, Litwa

zmarła: 20 sierpnia 1997 r., Waszyngton, USA

pochowana: Saint John the Evangelist Catholic Church Cemetery, Forest Glen, Maryland, USA

rodzice: Witold, Tatiana z domu Smirnow

mąż: Jerzy Aleksander Zapadko-Mirski (1924-1998) – również żołnierz 2 Korpusu; ślub w Rzymie w 1946 r.

odznaczenia: polskie: Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari V kl. (wrzesień 1944 r.); Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (czerwiec 1944 r.); Krzyż Walecznych (sierpień 1944 r.)

Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa:

Jej rodzice byli właścicielami majątku ziemskiego na Litwie kowieńskiej. Naukę początkową Janina Lutyk pobierała w domu, następnie była uczennicą Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Kownie. W 1938 r. rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie kontynuowała naukę w Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego.

W czasie II wojny światowej Janina Lutyk służyła w konspiracji od 1940 r., jako harcerka w Małym Sabotażu „Wawer”. Od 1943 r. wprowadzona przez brata do tworzącego się Kedywu, była jako „Scarlett” pierwszą łączniczką II Plutonu „Agatu”, potem łączniczką 2 Kompanii „Parasola”.

W maju 1944 r. „Scarlett” ukończyła z pierwszą lokatą klasę żeńską kursu Szkoły Podchorążych Szarych Szeregów „Agricola”, w stopniu plutonowego podchorążego. Osiągała bardzo dobre wyniki w ćwiczeniach strzeleckich. Jako jedna z najlepszych została powołana na kurs instruktorów broni, pełniła funkcję instruktorki Szkoły Niższych Dowódców Szarych Szeregów „Belweder”.

Jako łączniczka i wywiadowczyni II Plutonu przeprowadziła rozpoznania przed wieloma akcjami bojowymi. Brała w nich udział, dowożąc uczestnikom i odbierając od nich broń i dokumenty.

Maturę zdała w 1944 r. na tajnych kompletach i podjęła studia na Wydziale Architektury tajnej Politechniki Warszawskiej.

W Powstaniu Warszawskim przeszła cały szlak bojowy w II plutonie 2 kompanii „Parasola”, trzykrotnie przechodząc z oddziałami podziemnymi kanałami. Pod koniec września 1944 r. znalazła się w 200-osobowej grupie, która przeszła kanałami na Mokotów. 25.09.1944 r. po 17-godzinnym błądzeniu po kanałach przeszła w grupie dziewcząt „Parasola” z Mokotowa do Śródmieścia. Po przejściu tym zachorowała na zapalenie płuc. Po kapitulacji Warszawy wyszła z miasta z ludnością cywilną.

Przez kilka miesięcy przebywała w Częstochowie. Na początku 1945 r. powróciła do Warszawy.

Uczestniczyła w akcji ekshumacji poległych koleżanek i kolegów i przygotowaniu ich kwatery na warszawskich Powązkach.

Aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa, zdołała zbiec i przez Czechosłowację dotarła do Włoch.

Służba wojskowa :

14 października 1945 r. wstąpiła w szeregi 17 kompanii Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet 2 Korpusu Polskiego. 18 lutego 1946 r. została oddelegowana na studia inżynierskie w Bolonii, a następnie w Rzymie. Tam wyszła za mąż za swego dowódcę z „Parasola”, por. Jerzego Aleksandra Zapadko.

Po przeniesieniu 2 Korpusu Polskiego do Wielkiej Brytanii, kontynuowała studia na Wydziale Inżynierii Lądowo-Wodnej Polish University College w Londynie i ukończyła je, otrzymując dyplom inżyniera w 1951 r.

Losy powojenne:

Małżeństwo Zapadków żyło w Wielkiej Brytanii w bardzo trudnych warunkach materialnych. W 1954 r. Janina wyjechała z mężem do USA do Waszyngtonu. Pracowała jako inżynier-konstruktor. Była ekspertką od konstruowania budowli wytrzymałych na trzęsienia ziemi.

Służąc pomocą charytatywną dla Kraju- m.in. dla Zakładu dla Niewidomych w Laskach i Zakładu im. Brata Alberta oraz wspomagając finansowo Środowisko „Parasola”, równocześnie razem z mężem prowadziła ożywioną działalność społeczną wśród Polonii amerykańskiej. Pracowała w Kongresie Polonii Amerykańskiej i zajęła kierownicze stanowisko w US Veterans Administration /Departament Spraw Weteranów/.

W latach 90-tych, będąc na emeryturze była prezesem Fundacji Kulturalnej Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Waszyngtonie.

Uczestniczyła w pracach Fundacji Jana Pawła II, czynnie wspierała akcję ratowania kobiet chorych na raka piersi, prowadzoną przez Irenę Koźmińską, żonę ambasadora RP w USA.

W 1994 r. z mężem odwiedziła Warszawę w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.

Zmarła nagle 21 sierpnia 1997 r. na atak serca. Została pochowana w Waszyngtonie.