urodzony: 10 sierpnia 1919 r. we wsi Szczęsnówka (Kisielówka) (powiat Horochów, woj. wołyńskie, Polska)
zmarł: 25 listopada 1993 r. w London (Ontario, Kanada)
pochowany: St. Peter’s Cemetery, London, Ontario, Kanada
członkowie rodziny: ojciec Tomasz; matka Feliksa (z domu Piotrowska); rodzeństwo : Bolesław, Helena, Stanisław, Jadwiga, Wacław, Marian, Józef i Tadeusz
odznaczenia: polskie :Krzyż Walecznych; Medal Wojska; Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino; Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie; brytyjskie: 1939-1945 Star, Italy Star, Defence Medal, War Medal 1939-45
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Rodzina Witolda – rodzice Tomasz i Feliksa wraz ze swymi dziećmi: Jadwigą, Wacławem, Marianem, Józefem, Tadeuszem i Witoldem, oraz siostrą Feliksy – Walerią Piotrowską zostali deportowani przez Sowietów w nocy 10 lutego 1940 r. Pozostałe rodzeństwo Witolda – Helena z jej rodziną oraz Stanisław z jego rodziną nie zostali deportowani. Nie mieszkali w tym samym miejscu, ponieważ mieli swoje domy i rodziny. Bolesław został uznany za zaginionego w walce w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. Rodzina została deportowana do Specposiołka Kukłowo w obwodzie archangielskim (blisko Niandomy) na terenie ZSRR celem pracy przymusowej przy wycince drzew i cięciu ich w bloki.
Służba wojskowa : Po ogłoszeniu “amnestii” przez ZSRR w 1941 r. rodzina udała się w podróż ze Specposiołka Kukłowo do formującej się na południu Armii Polskiej – w Tockoje, Buzułuku, Guzar, Dżałał-Abad. W tym ostatnim mieście Wacław I Witold wstąpili do Wojska Polskiego. Waleria Piotrowska, Marian, Tadeusz i Józef Ferenc zmarli w drodze na południe ZSRR. Tadeusz jest pochowany w Guzar. Pozostali członkowie rodziny ewakuowali się wraz z oddziałami polskimi i poprzez Krasnowodzk dołączyli do polskich uchodźców cywilnych w Pahlevi w Persji. Tata Witolda, Tomasz, zmarł w Teheranie z powodu tyfusu i został pochowany na Polskim Cmentarzu. Witold przechodził szkolenie wojskowe. Najpierw został przydzielony w Iranie do 3 kompanii, 17 Pułku Piechoty, 6 Dywizji Piechoty. Następnie został przeniesiony do 6 kompanii, 5 Kresowego Batalionu Saperów, 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2 Korpusu Polskiego, 8 Armii Brytyjskiej. W latach 1942-1944 Witold służył na Środkowym Wschodzie (Iran, Irak, Palestyna, Egipt), a w latach 1944-1946 we Włoszech. W kampanii włoskiej uczestniczył we wszystkich najważniejszych walkach, w tym rzekami Sangro i Rapido/ Południowe Apeniny, w bitwie o Monte Cassino, na Linii Gustawa-Hitlera, w bitwie o Ankonę/ na Linii Gotów, w północnych Apeninach, and rzeką Senio i w bitwie o Bolonię/ Równina Lombardzka. Został ranny w czasie walk o Monte Cassino. Jego brat został przeniesiony do 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka. Mama Feliksa wraz z siostrą Jadwigą najpierw zostały skierowane do Karachi w Indiach, a następnie do obozu Morogoro w Tanzanii w Afryce. Żona i dzieci Stanisława zostały zamordowane przez UPA (Ukraińską Powstańczą Armię) w Kisielówce. Stanisław i Helena wraz z synem Heleny – Henrykiem przetrwali wojnę i zostali repatriowani w okolice Hrubieszowa.
Losy powojenne: Po zakończeniu wojny Feliksa i Jadwiga połączyły się z Wacławem i osiedli w Anglii. Witold emigrował do Kanady z Włoch na pokładzie statku “SS Sea Robin”. Do Halifax dopłynął 12 listopada 1946 r. Następnie podróżował koleją do St. Thomas. Odbył dwuletni kontrakt na farmie w Walkerton, który umożliwiał uzyskanie przez polskich kombatantów statusu uchodźcy w Kanadzie. Następnie przeniósł się do London celem znalezienia pracy i zamieszkania blisko Polonii w tym mieście. Pracował w budownictwie i przeszedł na emeryturę w roku 1983/85.
Był członkiem założycielem Koła Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 2 w London. Pomógł wybudować siedzibę SPK i kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej. W 1961 r. piastował funkcję wiceprezesa.
autor : Stan Skrzeszewski
źródło : “Book of Remembrance / Książka Pamięci”, Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, Koło nr 2, London, Ontario, Kanada, 2018.
