urodzony: 2 czerwca 1911 r., Strzemień (pow. Żółkiew, woj. lwowskie, Polska)

zmarł: 2 kwietnia 2008 r., Kraków, Polska

pochowany: Kraków – Cmentarz Rakowicki – kwatera LXIXPASC-2-3

rodzina: ojciec – Adam, matka – Józefa z domu Sicińska

odznaczenia: polskie – Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Medal Wojska; brytyjski – Defence Medal, Star 1939-45, War Medal 1939-45, Africa Star.

Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa: Ojciec Adam (imię zakonne; właściwie Franciszek) Studziński po „małej maturze” w 1928 r. wstąpił do Zakonu Dominikanów. Święcenia kapłańskie otrzymał w dniu 7 marca 1937 r. z rąk bp. Eugeniusza Baziaka we Lwowie.

Wybuch wojny zastał go w Krakowie, skąd przez Lwów i Czortków przedostał się na Węgry, gdzie został kapelanem i zaangażował się w duszpasterstwo internowanych polskich żołnierzy. W czerwcu 1940 r. przybył do Jugosławii, gdzie rozpoczął pracę duszpasterską. Z powodu zagrożenia atakiem wojsk niemieckich przez Grecję i Turcję udał się do Palestyny.

Służba wojskowa w 2 Korpusie : Przebywał w Hajfie, gdzie 1 sierpnia 1942 r. wstąpił do służby w Armii Polskiej na Wschodzie w broni pancernej. 5 sierpnia 1942 r. został kapelanem 4. batalionu czołgów, a 29 sierpnia tegoż roku został już mianowany szefem duszpasterstwa 2. Brygady Czołgów. Z Brygadą przebywał w Iraku, Iranie, Palestynie i Egipcie. W dniu 14 listopada 1942 r. powrócił do 4. batalionu czołgów, który w lipcu 1943 r. przemianowano na 4. Pułk Pancerny „Skorpion” 2 Korpusu Polskiego. Z nim o. Studziński odbył w 1944 roku kampanię we Włoszech. W czasie bitwy o Monte Cassino, gdy ruszył pierwszy atak na wzgórze, szedł przed czołgami z krzyżem w ręku. Usuwał rannych żołnierzy spod gąsienic czołgów i udzielał im pociechy duchowej. Za udział w bitwie o Monte Cassino został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, nadanym przez Kapitułę w Londynie.

Później brał jeszcze udział w walkach o Piedimonte, Ankonę i Bolonię. W kwietniu 1945 r., gdy zginął o. Waculik, został mianowany kapelanem 2 batalionu komandosów zmotoryzowanych w 2. Brygadzie Pancernej. Brygada została potem przemianowana na 2 Warszawską Dywizję Pancerną. Wraz z nią w 1946 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii. Tam wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Losy powojenne: Po powrocie do kraju 28 października 1947 r. został dyrektorem Małego Seminarium Diecezji Opolskiej w Gliwicach, a następnie znalazł się w konwencie w Krakowie. Na Prądniku Czerwonym jako szef gospodarczy prowadził folwark aż do zarekwirowania go przez komunistów. Był też prefektem w krakowskiej Szkole Handlowej. W 1950 r. za radą byłego kapelana 1 Dywizji Pancernej postanowił uciec za granicę. Kurier okazał się agentem UB, dominikanin został w Gdańsku aresztowany i skazany na 10 lat więzienia. Wyrok został zmniejszony do 1,5 roku w wyniku rozprawy rewizyjnej. Po wyjściu z więzienia przebywał w Krakowie i Poznaniu.

W 1952 został proboszczem parafii Św. Dominika na Służewiu w Warszawie. W latach 1958-1961 był przeorem w Lublinie, a od 1962 przebywał w Klasztorze Dominikanów w Gdańsku. W październiku tegoż roku został proboszczem w Korbielowie i po roku wrócił do Krakowa. W roku 1970 ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie i uzyskał tytuł magistra Sztuki Konserwacji Dzieł Sztuki. Tą dziedziną sztuki zajmował się do samego końca, przede wszystkim w Klasztorze Dominikanów w Krakowie. Odkrył tam i odrestaurował najstarszą część klasztoru. Posiadał w swoich zbiorach kolekcję ornatów oraz inne dzieła sztuki sakralnej. Był współautorem planu ratowania krzywej wieży w Pizie. Jest autorem kilkunastu obrazów, które namalował i wystawiał w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Prowadził działalność duszpasterską wśród kombatantów, legionistów, żołnierzy AK i harcerzy, dla których był przez pewien czas naczelnym kapelanem. Corocznie organizował w krypcie klasztornej spotkania opłatkowe dla kombatantów i harcerzy. Opiekował się kościołem św. Idziego w Krakowie, który odrestaurował. Odprawiał w nim coniedzielne Msze św. dla harcerzy, na których wygłaszał do nich kazania i patriotyczne pogadanki.

Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich, współorganizował pielgrzymki żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie na Jasną Górę w rocznicę bitwy o Monte Cassino oraz marsze legionistów z ul. Oleandry w Krakowie. W 2006 r. został mianowany do stopnia generała brygady. Jest autorem „Przewodnika po polskich cmentarzach wojennych we Włoszech” (wyd. 1994 r.) oraz „Wspomnień kapelana Pułku 4 Pancernego „Skorpion” spod Monte Cassino” (wyd. 2002 r.). Otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Stołecznego Miasta Krakowa.

Zmarł 02.04.2008 r. w klasztorze w Krakowie i został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Rakowickiego w Krakowie. Jego imię nosi plac przed kościołem św. Idziego w Krakowie przy Wawelu.

autor: Aneta Hoffmann, Warszawa, Polska