urodzony: 10 marca 1900 r., Warszawa, Polska
zmarł: 26 lutego 1994 r., Launceston, Tasmania, Australia
pochowany: cmentarz komunalny w Opolu-Półwsi, Polska – 1G/1/45
odznaczenia: polskie – Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (za udział w III Powstaniu Śląskim), czterokrotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Srebrny Krzyż Zasługi
Losy do momentu wstąpienia do Armii Andersa:
W maju 1915 r. Stanisław Gliński jako gimnazjalista został wywieziony przez Rosjan na Syberię za działalność w polskim, tajnym harcerstwie. Po kilku miesiącach zwolniony z więzienia carskiego przeniósł się do Charkowa, gdzie został hufcowym w harcerstwie oraz komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej. Następnie w 1918 r. przez Lwów, Kraśnik przedostał się do Warszawy, by w swym rodzinnym mieście w momencie odzyskiwania przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. uczestniczyć w rozbrajaniu Niemców.
W 1919 r. uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Zimą tego roku wrócił do Warszawy, zdał maturę w państwowej szkole dla byłych wojskowych i rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Pod koniec 1920 r. zdecydował się jednak na wyjazd na Górny Śląsk i pomoc w wojskowych przygotowaniach do III Powstania Śląskiego w walce o polskość tych terenów. Uczestnik walk w czasie Powstania. Po jego zakończeniu przydzielono go do 4 Pułku Strzelców Konnych. W 1924 r. ukończył Centralną Szkołę Kawalerii w Grudziądzu (późniejsze Centrum Wyszkolenia Kawalerii). W kolejnych latach kontynuował swą służbę w Wojsku Polskim – w Sztabie Głównym, 4 Pułku Strzelców Konnych w Płocku, w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie. W 1938 r. skierowany na staż liniowy do 12 Batalionu Pancernego w Łucku na stanowisko zastępcy dowódcy. W sierpniu 1939 r. objął dowodzenie nowo utworzoną w ramach mobilizacji jednostką – 21 Dywizjonem Pancernym.
Wraz ze swym Dywizjonem uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski mjr Stanisław Gliński przekroczył 21 września wraz ze swoją jednostką granicę polsko-węgierską, gdzie został internowany w obozie Esztergon. Po przedostaniu się do Francji walczył w 1940 r. w kampanii francuskiej jako dowódca 1 Batalionu Czołgów 1 Pułku Czołgów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.
Po klęsce Francji, przedostał się do Anglii. Został komendantem Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej przemianowanego w grudniu 1941 r. na Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej.
Służba wojskowa 2 Korpusu :
W 1942 r. został skierowany na Bliski Wschód. 2 czerwca 1942 r. został dowódcą 1 Batalionu Czołgów w Palestynie, a następnie 4 Pułku Pancernego „Skorpion” 2 Korpusu, który walczył m.in. o Monte Cassino. W walkach o Ankonę został ciężko ranny. W 1946 r. wraz z 2 Korpusem został przetransportowany do Wielkiej Brytanii. Był komendantem Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Catterick Camp (Yorkshire, Wielka Brytania).
Losy powojenne:
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. W latach 1947-1949 wykładał taktykę broni pancernej w polskiej Wyższej Szkole Wojennej w Szkocji. W 1964 r. przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Launceston na Tasmanii (Australia), gdzie zmarł w 1994 r. 26 września tegoż roku został pochowany na cmentarzu w Opolu. Jego grobem opiekują się żołnierze 10 Opolskiej Brygady Logistycznej.
